Hikmet Çiçek
TELE1 Genel Yayın Yönetmeni Merdan Yanardağ’ın montaj bir görüntü ile tutuklanmasına medya kuruluşlarından, gazetecilerden, siyasetçilerden büyük reaksiyonlar geldi.
Merdan Yanardağ’ın son kitabı “İslamo Faşizm” Kırmızı Kedi yayınlarından çıktı.
“İslamcı Faşizm” birinci defa 1933’te kullanılan bir terim. İslamo-Faşizm ya da İslami Faşizm, İslam’ı öbür görüşlerden üstün tutan ve şiddet ve baskı prosedürlerini benimseyen bir siyasi görüş.
Yanardağ kitabında gericilik ile hesaplaşmasını tamamlayamayan ve ihtilalini yarım bırakan toplumların karşılaştığı sıkıntıları ele alıyor.
Yanardağ’a nazaran Çağdaş Türkiye, yolun sonuna gelmiş durumda; ya gericiliğe bütünüyle teslim olacak ya da yine tarihî ilerleme kanalına dönecek.
Gericilik ile hesaplaşmasını tamamlayamayan ve ihtilalini yarım bırakan toplumların karşılaştığı sıkıntılara dikkat çekiyor, Yanardağ.
Yanardağ’a nazaran toplum, İslamo-faşist bir diktatörlük ile demokratik hak ve özgürlüklerin minimum seviyede de olsa yürürlükte olduğu bir rejim ortasında tercih yapacak.
O nedenle solun, demokrasi ve emek güçlerinin öncelikli amacı, sözkonusu yakın ve vahim tehlikeyi bertaraf etmek olmalı. Dinci faşist bloku, seçimi kaybetseler de kazansalar da kesin ve mutlak bir mağlubiyete uğratmak olmalı.
Yanardağ, “Bu gayeyle, en geniş demokratik ittifakı oluşturmak ve İslamo-faşist hareketi hezimete uğratmak için gayret etmek, öncelikli tarihî sorumluluktur” diyor. (s. 9)
“İslamcı-faşist hareketin gücünü hafife almak büyük kusur olacaktır” diyen Yanardağ’a nazaran İslamo-faşizmin ideolojik kaynaklarını oluşturan kurucu babalarından en ünlüsü, hiç kuşkusuz Necip Fazıl Kısakürek (1904-1983) ise başkası de Seyid Ahmet Arvasi’dir. Bu takıma, Prof. Dr. Erol Güngör’ü de dahil edebiliriz. Her üç İslamcı-faşist ideolog için demokrasi, “kâfirler rejimi” ve “Allah’ın hâkimiyeti unsuruna ortak olmak” yani “şirk koşmak” demekti. Necip Fazıl, demokrasiyi, “bütün hastalığın başı odur” diye nitelendiriyordu. İdeolocya Örgüsü isimli kitabında Necip Fazıl, İslamo-faşist totaliter bir sistemin tarihi, kurumsal ve kültürel desteklerini Osmanlı Devleti’nde/İmparatorluğu’nda arıyordu. Amacın, Kanuni’den beri beklenen “gerçek bir İslami/doğucu inkılap” olacağını ileri sürüyordu.
Bu sistem, “halkın değil, Hakk’ın egemenliği” prensibine dayanacaktı. Kısakürek, faşizan bir milliyetçilik ve seçkincilik ile siyasal İslamcılığı sentezlemeye çalışıyordu. Tipik bir islamo-faşist ideolojik-politik sınırı inşa etmeye kalkışıyordu. Bunu bir ölçüde başardığını belirtebileceğimiz Necip Fazıl, İslamcı faşist vatan ve millet anlayışını da şöyle söz ediyordu:
“Türk vatanının yalnız Müslüman ve Türklerle meskûn, yalnız Türkler ve Müslümanlardan ibaret hale gelmesi, hain ve muzlim ögelerden baştan başa temizlenmesi için her türlü önlem alınacaktır” (Kısakürek, 1999: 334. Tanrıkulundan Dinlediklerim, Büyük Doğu Yayınları, İstanbul).
Necip Fazıl Kısakürek hakkında kıymetli ve kapsamlı bir makale yayımlayan Prof. Dr. Taner Timur, biyografisini de verdiği çalışmasında, “üstadın” islamo-faşist bir tertibi nasıl tanımladığını ve İdeolocya Örgüsü isimli kitabının temel tezini irdeliyor. Timur, Necip Fazıl’ın temel yaklaşımını, İslamcı hareketle bağlantılarını şöyle anlatıyor:
“Necip Fazıl Kısakürek, Ulusal Türk Talebe Birliği’nin (MTTB) 25 Nisan 1975’te düzenlediği ‘Milli Gençlik Gecesi’nde okuduğu hitabede Türk tarihini dört periyotta incelemiş ve Cumhuriyet devrini ‘İşgal ordularının bile yapamayacağı bir cinayetle, unsur planında kurtarıldıktan sonra ebedi helake mahkum’ kılan bir rejim olarak tanımlamıştı. Bu toplantıya Prof. Necmettin Erbakan, Abdullah Gül ve Recep Tayyip Erdoğan da katılmış, Erdoğan, şairin ‘Sakarya Türküsü’ başlıklı şiirini okumuştu. Erdoğan 2012 Şubat ayında AKP Gençlik Teşkilatına da Üstad’ın ‘Gençliğe Hitabesi’nden, ‘dininin, lisanının, beyninin, ilminin, ırzının, konutunun, kininin, kalbinin dâvacısı bir gençlik’ isteyen satırlarını okumuştu. Bu satırları izleyen (ve Erdoğan’ın okumadığı) cümlede de, Necip Fazıl ‘Halka değil, Hakka inanan; Meclis’inin duvarında ‘Hakimiyet Hakkındır’ düsturuna hasret çeken, gerçek adâleti bu inanışta bulan ve halis hürriyeti Hakka kölelikte bilen bir gençlik’ hasretini tabir ediyordu”(Prof. Dr. Taner Timur, 13 Aralık 2012: Özgür Üniversite Web Sitesi, Ankara) (s. 116)
Siyasal İslamcılığın, vakitle faşizan bir karakter kazanmasının en kıymetli duraklarından biri, hiç kuşkusuz Necip Fazıl Kısakürek’in 1970’li yıllarda Ülkücü hareket ile kurduğu yakınlıktır.
Yanardağ, 1977 seçimleri öncesinde Necip Fazıl Kısakürek ile MHP ortasındaki yakınlaşmanın, davacıların ideolojik beslenme kaynaklarının İslamcı “teorisyenlere” hakikat genişlemesine yol açtığına dikkat çekiyor.
Kısakürek Milli Selamet Partisi ve başkanı Necmettin Erbakan’ı da hedef alıyordu:
“Milli Selamet Partisi, pak, sağlam ve halis bir tabanla kirli, çürük ve ihlassız bir tavandan ibaret, deneyim miadını doldurmuş ve ıslahını yitirmiş bir topluluk görünümü arzetmekte” diyordu.
SEYİD AHMET ARVASİ
Yanardağ’a nazaran ülkücü hareketteki İslamcılaşma sürecinin ideolojik temellerini atan en kıymetli isim, MHP ana davasında idam istemiyle yargılanan ve partinin genel idare kurulu üyesi olan Seyid Ahmet Arvasi’dir. Arvasi MHP’nin çekirdek takımı ve kurmay heyeti içinde yer alan ideologlardan biridir. (s. 121)
“İslamcıların temel yanılgılarından biri de, ‘Batı kültürü’ denilen olguyu Hıristiyanlıktan ibaret görmeleridir. Halbuki aydınlanma sürecinin eseri olan bilim ve akılcılığa dayalı çağdaşlaşma ve laik pahalar bütünü, Hıristiyanlığın dinî kültür anlayışının sonucu olarak ortaya çıkmış değildir. Tam bilakis bu kültür, Batılı toplumların kilisenin egemenliğine karşı yüzlerce yıl yürüttüğü sert ve kanlı çabaların sonucu, teokratik sistemin yıkılmasının bir eseri olarak gelişmiştir.”(s. 121)
SİYASAL İSLAMCI HAREKETİN AÇMAZI
“Son 20 yılın 15 yılında, devletin AKP’nin, Cumhuriyetin ise halkın olduğu bir devir yaşandı. AKP iktidarının ‘milli gün ve bayramları’ kutlamayı yasaklamasına rağmen, geniş toplum kısımları tarafından bu günlerin sokakta aksiyonlu olarak, hem de ‘sivil’ formda kutlanmasının manası budur.
Yanardağ’a nazaran AKP, “milletin değerleri” ile hengame halindedir. Eleştirdiği pozisyonuna düşmüş, ideolojik ve kültürel bakımdan “milli” olmayan tek büyük siyasal güç haline gelmiştir.”
“Erdoğan idaresi durmayacak, sonuna kadar gitmeyi deneyecektir. Durduğu takdirde düşer, siyaset sosyolojisinin bir maddesidir bu. (s. 137)
Yanardağ, “Etkin ve birleşik bir direniş çizgisi kurulursa İslamo-faşist bir rejimin kurulma teşebbüsünün muvaffakiyet talihi bulunmuyor” diyor. (s. 141)
Gene Yanardağ, “Eşitlikçi, aydınlanmacı, demokratik, laik bir devrimci cumhuriyet seçeneği toplumsal kurtuluşu sağlayacak tek yoldur” diyor. (s. 144)
KAZANMASINI BİLMEK
“Gericilik ile hesaplaşmasını tamamlayamayan ve ihtilalini yarım bırakan toplumların karşılaştığı meselelerle uğraş ediyoruz… Çağdaş Türkiye, yolun sonuna gelmiş durumda; ya gericiliğe bütünüyle teslim olacak ya da yine tarihi ilerleme kanalına dönecek. Türkiye yoluna bu türlü devam edemez.” (s. 163)
“Adına ‘Cumhur İttifakı’ denilen, Türkiye tarihinin en gerici siyasal blokunu oluşturan Erdoğan-AKP iktidarı, artık toplumun geniş kısımlarından istek ve ideolojik onay üretemediği için, giderek daha fazla devletin siyasal şiddet aygıtlarına başvuruyor.” (s. 164)
“Türkiye, geçen yüzyılda yarım bıraktığı bir hesaplaşmayı tamamlamak zorunda. Gericilik ve Ortaçağ kurumlarıyla hesaplaşmasını bitirememiş, dinin eleştirisini tamamlayamamış hiçbir toplumun gerçek manada çağdaşlaşması ve aydınlanması, bu manada demokratikleşmesi imkânsızdır.” (s. 166)